یکی از ابعاد مهم مدیریت جامع که می‌تواند منجر به حفاظت همزمان از منابع آب و خاک شود، مربوط به نحوه استفاده از آب باران در ابتدای زمان وقوع (قبل از تبدیل شدن به سیلاب‌های بزرگ، نفوذ به اعماق زمین و یا بازگشت به جو از طریق تبخیر و تعرق ) می‌باشد. روش‌های استحصال آب در این مرحله از چرخه آبی، به امکانات پراکنده و در عین حال فراوان طبیعی کشور توجه دارد که نقش اصلی در اجرا و بهره‌برداری از آن به عهده مردم بوده و عرصه اجرایی آن از پشت‌بام منازل تا سطوح جاده‌ها و نیز ارتفاعات و بیابان‌های غیرقابل استفاده واقع در اقصی نقاط کشور گسترش دارد و در عین‌حال راه‌حل‌های معمول مانند سدسازی، انتقال آب از رودخانه و یا بهره‌برداری از سفره‌های آب زیرزمینی را شامل نمی‌شود. در بخش کشاورزی، به‌طور معمول از این فن‌آوری برای تأمین آب واحد‌های مستقل کشاورزی و دامداری استفاده می‌شود و بخش‌های مختلف آن اعم از سطح آبخیز، منبع ذخیره و سیستم انتقال و آبیاری، جزئی از تاسیسات داخل مزرعه محسوب می‌شود. موضوع استحصال آب باران، با وجود این‌که دارای سوابق تاریخی و سنتی دیرینه‌ای در کشور ما است، ولی به‌صورت علمی و روزآمد در صنعت آب کشور جایگاهی ندارد. در مقابل دیر زمانی است که تشکل‌های علمی و مجامع دانشگاهی دنیا به این موضوع توجه خاص نموده‌اند. از آن جمله می‌توان به "انجمن بین‌المللی سیستم‌های سطوح آبگیر باران" (که هشتمین همایش آن در سال ۱۳۷۶ در ایران برگزار شد) اشاره کرد. لذا، به‌منظور جلب توجه بیش‌تر به این بخش از امکانات تأمین آب در کشور، شاخه ایرانی این انجمن با کمک متخصصین و کارشناسان مربوطه تأسیس شده است تا به‌عنوان یک تشکل غیردولتی، فعالیت‌های علمی مرتبط با این موضوع را ساماندهی و هدایت نموده و نتایج آن را به‌صورت راهکار به مدیران کشور پیشنهاد و پیگیری نماید. |
