یکی از ابعاد مهم مدیریت جامع که می‌تواند منجر به حفاظت همزمان از منابع آب و خاک گردد، مربوط به نحوه استفاده از آب باران در ابتدای زمان وقوع (قبل از تبدیل شدن به سیلاب‌های بزرگ، نفوذ به اعماق زمین و یا بازگشت به جو از طریق تبخیر و تعرق ) می‌باشد. روش‌های استحصال آب در این مرحله از چرخه آبی، به امکانات پراکنده و در عین حال فراوان طبیعی کشور توجه دارد که نقش اصلی در اجرا و بهره برداری از آن به عهده مردم بوده و عرصه اجرایی آن از پشت بام منازل تا سطوح جاده‌ها و نیز ارتفاعات و بیابان‌های غیرقابل استفاده واقع در اقصی نقاط کشور گسترش دارد و در عین حال راه حل‌های معمول مانند سد سازی، انتقال آب از رودخانه و یا بهره برداری از سفره‌های آب زیرزمینی را شامل نمی‌شود. در بخش کشاورزی، بطور معمول از این فن‌آوری برای تامین آب واحد‌های مستقل کشاورزی و دامداری استفاده می‌گردد و بخش‌های مختلف آن اعم از سطح آبخیز، منبع ذخیره و سیستم انتقال و آبیاری، جزئی از تاسیسات داخل مزرعه محسوب می‌شود. موضوع استحصال آب باران، با وجود اینکه دارای سوابق تاریخی و سنتی دیرینه‌ای در کشور ما است، ولی به صورت علمی و روزآمد در صنعت آب کشور جایگاهی ندارد. در مقابل دیر زمانی است که تشکل‌های علمی و مجامع دانشگاهی دنیا به این موضوع توجه خاص نموده‌اند. از آن جمله می‌توان به "انجمن بین المللی سیستم‌های سطوح آبگیر باران" (که هشتمین همایش آن در سال 1376 در ایران برگزار گردید) اشاره کرد. لذا، به منظور جلب توجه بیشتر به این بخش از امکانات تامین آب در کشور، شاخه ایرانی این انجمن با کمک متخصصین و کارشناسان مربوطه تاٌسیس گردیده است تا به عنوان یک تشکل غیر دولتی، فعالیت‌های علمی مرتبط با این موضوع را ساماندهی و هدایت نموده و نتایج آن را بصورت راهکار به مدیران کشور پیشنهاد و پیگیری نماید.